در شرایط بحرانی چگونه می توانیم به بچه ها یاری کنیم؟
به گزارش وبلاگ عینک مرکوری، در شرایط بحرانی و رخدادهای طبیعی، بچه ها بیش از پیش در معرض آسیب های روانی قرار دارند. بزرگترها درگیر رسیدگی به وقایع پیش آمده هستند و بچه ها شاهد هر آنچه می گذرد. آنها متحمل اضطراب زیادی شده و امنیت روانی شان در معرض آسیب است. در صورتی که به این آسیب ها توجه نگردد، می تواند در آینده منجر به اختلالات روانی بیشتری گردد. مطالعات زیادی بر روی اقداماتی که در شرایط بحرانی به بچه ها یاری می نماید، انجام شده است که می تواند به والدین، معلمان و داوطلبان حوزه کودک یاری کند.
- نشانههای طبیعی را بشناسیم و در برابر آنها شکیبا باشیم
بچه ها پس از رویایی با حادثه، اضطراب خود را بنا به سن و شرایط شان به اشکال متفاوتی نشان می دهند. ممکن است پرخاشگر، بی قرار یا گوشه گیر شوند و یا به عادت های سنین کمتر خود، مانند مکیدن انگشت برگردند. همچنین از آنجا که احساس امنیت بچه ها آسیب دیده است، ممکن است وابستگی زیادی به والدین خود نشان دهند و در صورت دور شدن از آنان بی قراری نمایند. همه این موارد، واکنش های طبیعی بچه ها به این شرایط است و نشان می دهد که کودک استرس زیادی را متحمل می گردد. این نشانه ها را با شکیبای تحمل و درک کنیم.
- تا جای ممکن، بچه ها را در معرض اخبار و تصاویر ناگوار قرار ندهیم.
در روزهای پس از حادثه، در حضور بچه ها درباره اخبار ناگوار صحبت نکنیم و دقت کنیم که در معرض تصاویر ناگوار قرار نگیرند.این وقایع ناگوار در ذهن بچه ها بزرگنمایی می گردد و اضطراب زیادی را به آنان تحمیل می نماید
- با بچه ها صحبت کنیم و گوش بدهیم تا بچه ها صحبت نمایند.
بچه ها را به صحبت کردن تشویق کنیم، بگذاریم برایمان تجربه خود را از رخ داده شرح دهند، فعالانه گوش دهیم و همدلانه به احساساتشان واکنش نشان دهیم. اگر این واکنش ترحم آمیز و یا همراه با نفی احساس کودک باشد، ممکن است کودک به صحبتش ادامه ندهد. به طور مثال اگر او به ما بگوید که خیلی می ترسد به او نگوییم نباید بترسی می توانیم بگوییم می فهمم که برایت سخت بوده و اجازه دهیم بیشتر از احساساتش برایمان صحبت کند. همچنین به او یاری کنیم تا بر روی این احساسات اسم بگذارد. اگر می گویدکسی را پیدا نمی کردم و هیچ چیز سر جایش نبود می توانیم بگوییمحتما خیلی ترسیده بودی
- سوالات بچه ها را به تناسب سن و درک شان از موضوع پاسخ دهیم.
در پاسخ به بچه ها صادق باشیم ولی اطلاعاتی بیش از آنچه احتیاج دارند به آنها ندهیم. برای بچه ها. به جای استفاده از کلماتی مثل بلایای طبیعی درباره فرآیند رخ داده شرح داده و به جنبه های مثبت پدیده نیز اشاره کنیم، به طور مثال از فواید باران بگوییم و شرح دهیم که باران چقدر مفید است و در اثر اقدامات نادرست انسانی است که باعث خسارت می گردد.
- نمونه خوبی برای بچه ها در کنترل احساسات باشیم.
بچه ها بیش از هرچیز از واکنش والدین شان الگوبرداری می نمایند.اگر والدین کنترل احساسات خود را نداشته باشند، بچه ها بیش از پیش احساس ناامنی و تنهایی می نمایند.
- تا جای ممکن برنامه های روزمره کودک را به حالت قبل برگردانیم
تکرار کارهای روزانه به بچه ها احساس آرامش و کنترل داشتن بر اوضاع می دهد. سعی کنیم تا جای ممکن عادات روزانه خانواده را تکرار کنیم، به طور مثال اگر هرشب برای کودک داستان می خواندیم به این کار ادامه دهیم. بهتر است در اولین فرصت ممکن مدرسه ای برپا گردد و بچه ها طبق روال هر روزه، زمان خود را در مدرسه بگذرانند. باید توجه داشت که در مدرسه شرایط بچه ها در نظر گرفته گردد و بیشتر مدرسه به پناهگاهی برای احساس آرامش بیشتر و انجام فعالیت هایی که حواس کودک را از وقایع اطراف پرت می نماید، تبدیل گردد.
در این زمینه بخوانید:
من به عنوان یک کودک مورد آزار و اذیت قرار گرفتم؛ آیا باید به مادرم بگویم؟
الگوسازی؛ چه عکسی بر دیوار اتاق فرزندم بگذارم؟
- فضایی امن برای بازی بچه ها فراهم کنیم
بازی کردن و انجام فعالیت های هنری بهترین راه برای کم کردن اضطراب بچه ها و دور نگه داشتن آنان از وقایع پیش آمده است. فضایی فراهم کنیم تا بچه ها و همسالانشان به بازی مشغول شوند. اگر کودکی اسباب بازی خاصی داشته که به آن وابسته بوده در اولین فرصت آن را با یک اسباب بازی در دسترس جایگزین کنیم.
- امید و امنیت را به دنیای بچه ها برگردانیم
بچه ها در این شرایط در معرض یاس و ناامیدی زیادی قرار می گیرند.خود را فراموش شده می پندارند و امیدی به بازگشت شرایط قبلی ندارند. با آنها صحبت کنیم و برایشان از برنامه های آینده بگوییم. فرآیند بازسازی را متناسب با درک شان شرح دهیم. می توان از داستان هایی مشابه با شرایط پیش آمده استفاده کرد.(به طور مثال داستان کبوتری که خانه اش در باران خراب شده و بعد با یاری دیگر پرندگان دوباره آن را می سازد)
- به بچه ها اجازه دهیم در فرآیند بازسازی مشارکت داشته باشند
به بچه ها و به ویژه نوجوانان اجازه دهیم، متناسب با سن و شرایط شان در فرایند بازسازی نقش داشته باشند. این مشارکت احساس کنترل داشتن بر اوضاع را در بچه ها ایجاد نموده و با تقویت احساس همدلی اجتماعی، اضطراب آنان را کاهش می دهد.
- در ماه های بعد از حادثه به نشانه های بچه ها حساس باشیم.
ممکن است نشانه های اضطراب کودک، در ماه های بعد از حادثه نیز ادامه داشته باشد. به تغییرات رفتاری بچه ها حساس باشید و در صورت احتیاج به متخصص مراجعه کنید.
منبع: ایرنا زندگی